Finally I am in USA

ถึงแล้ว เย้ เย้ (แต่เหนื่อยมากๆ)
มารายงานตัวคะ ตอนนี้เปิ้ลอยู่ที่เมกาแล้วนะคะ เปิ้ลจะมาเล่าประสบการณ์วันเดินทางคะ คืนวันพฤหัสฯ จะรู้สีกตื่นเต้นคะนอนไม่หลับเลยคะ เลยลุกขึ้นมาเตรียมของแล้วก้อเช็คสมบัติต่างๆ ให้แน่ใจว่าไม่ลืมไรแล้ว จากนั้นก็นั่งคุยกับพี่สาวจนถึงตีสี่ครื่งคะ สงสัยร่างกายรับไม่ไหวจิงๆ คะเลยสลบไปอย่างรวดเร็วแต่ขอบอกว่าเจ็ดโมงตื่นแหละ กรรม อยากนอนต่ออะแต่นอนไม่ได้จิงๆ คะก้อเลยนั่งแชทกับทอมไปพลางๆ คะ (จิงๆ ต้องทำทุกวัน )หลังจากคุยกับทอมเสร็จก้อเหนื่อยแล้วเลยหลับต่อตื่นอึกทีเที่ยงวันศุกร์เลยต้องไปจัดการธุระต่างๆ ก่อนให้เสร็จสิ้นคะวันเสาร์จะได้ไม่ต้องไปไหนอยู่แต่บ้านเตรียมตัวนะคะ เสร็จธุระไปบ้านลุงที่พระประแดงไปลาลุงแล้วยายคะ ก็กลับบ้านมาพี่สาวพาไปเลี้ยงส่งที่ตีกใบหยกเป็นชั้นใหม่ที่เค้าเปิด Cystal grill (สะกดถูกป่าววะ) ชึ้นที่ 82 อะเป็นชั้นที่เปิดใหม่ราคาจะแพงกว่าชั้นเก่า อาหารดีกว่าคะดูได้จากที่เปิ้ลเดินกินตั้งแต่หัวแถวยันท้ายแถวนะคะประมาณว่ากินให้คุ้ม กินสั่งลา ฮาๆๆๆๆ สรุปทานซะจนจะออกมาทางเดิมอยู่แหละเลยต้องยอมแพ้มันเพราะว่าเยอะจิงๆ แต่ก็ลองทุกอันเลยคะอย่างละนิดละหน่อยก้อเอา คืนวันศุกร์ หลังเสร็จสิ้นภาระกิจกับพี่สาวก้อกลับบ้านคะขอบอกว่าตื่นเต้นมากๆ พรุ่งนี้เดินทางแล้ว สลบคะหลับเป็นตายเลยปกติคนที่ตื่นเต้นจะนอนไม่หลับคะแต่เปิ้ลนะหลับเป็นตายเลย ประมาณว่าทานเยอะไปหน่อยเลยทนพิษอิ่มไม่ได้ ฮาๆๆ

ตื่นเช้าวันเสาร์เป็นวันที่เปิ้ลต้องเดินทางแล้วคะ ตื่นแต่เช้าเลยคะสั่งลามื้อเช้าด้วยโจ๊กกองปราบคะ (สาวๆ คงคิดว่าเปิ้ลมีแต่เรื่องกิน อิอิ) แต่เปิ้ลต้องเอากระเป๋าเดินทางไปชั่งน้ำหนักก่อนเลยขนขึ้นรถไปตั้งแต่ตอนไปซื้อโจ๊กกับมอนโรนั้นแหละคะ พอไปถึงหน้าโลตัสเอ๊ก เลยจัดการทำการชั่งคะ ประมาณว่าจะได้รื้อซะตอนที่อยู่บ้านนะคะ ปรากฏว่าเป็นไปตามคาดหมายคะไม่ต้องรื้อ เย้ เย้ ใบแรกนั่งที่ 25 กก ใบที่สองเอาไปเลย 19 กก ว่าแล้วเป็นไปตามคาดหมาย ประเที่ยงเปิ้ลก้อไปสระผม ทำเล็บ (ประมาณว่าขอสวยก่อนขึ้นเครื่องนะคะ เห่อสุดๆ ) เสร็จแล้วก้อกลับมาอาบน้ำเตรียมตัว พี่สาว มอนโร หลานแล้วก้อ น้องชาย ลูกป้า จัดการแต่งองค์ทรงเครื่องกันไป ไมค์ต้องไปทำงานไม่ได้มาส่งเลยบอกให้ไปเซ็ต skype ก่อนแล้วลากันเพราะว่าไมค์ต้องทำงานวันเสาร์ สรุปไมค์ไม่ได้ไปส่งคะ มีแต่ครอบครัวล้วน สามโมงแหละทุกคนเสร็จภาระกิจเกือบหมดแล้วคุณนายมอนโรก้อมาเร่งคนอื่นให้เสร็จไว้ๆ นะคะ มาค่อยเร่งคนนู้น คนนี้ สงสัยกลัวน้าตกเครื่อง แต่เมื่อคืนยังบอกเลยว่า “พี่เปิ้ลไม่ต้องรักbab ไม่ต้องสนใจ bab อยู่กับมอนโรนะคะ ไม่ต้องรักมันเลย มอนโรจะไม่ดื้อ”( ฮาๆๆ แต่ก้อดื้อเหมือนเดิม) บ่ายสามโมงสิบห้า มอนโรไล่ขึ้นรถให้หมดเลยคะ ไอ้เราก้อยังไม่อยากไปเพราะว่ามันเร็วเกินไปอะ กว่าจะขึ้นเครื่องก้อตั้งทุ่มอะ พี่สาวรำคาญมอนโรก้อเลยบอกว่าไปเลยก้อได้ขับไปช้าๆ ไปถึงสนามบินประมาณ สี่โมงกว่า ก้อเดินไปที่ชั้น สามกันคะจุดประสงค์ ไปกินคะ ยังไม่อยากไปเช็คอิน ขอเติมพลังก่อนนะคะรอแม่ไปพลางๆ ด้วยสึ่โมงครึ่งแม่ก้อมาแล้วคะก้อเดินไปเช็คอินแต่ยังคะ ยังไม่เช็คต้องรอพี่รัตติก่อนเพราะว่าบุ๊คที่นั่งมาด้วยกัน เลยโทรหาพี่รัตติ เลยได้ความว่าไปเช็คอินก่อนที่นั่งจองไว้แล้วก้อโน้นเลยคะ จัดการเช็คอินเลยได้ที่นั่ง ห้าเจ็ด (ตรงทางเดินคะ) เช็คอินเสร็จเจอโดนไล่อีก ว่าให้เข้าไปข้างในเลย (พี่สาวไล่) พี่สาวบอกว่าเห็นป่าวว่าแถวนะยาวขนาดไหนไปเลยเข้าไปเลยเด้วไม่ทัน ด้วยความเป็นครั้งแรกในชีวิตกับการเดินทางต่างประเทศ เลยเชื่อพี่คะรำลากันไปแม่ก้อสั่งเสียต่างๆ นาๆ ห้ามไม่ให้ขับรถที่เมกาด้วย ลาทุกคนแล้วก้อเดินเค้าไปที่ ตม.คะ หยุดเลยตรงไหน พาสไทยหว่า โห้อยากจะฆ่าพี่สาวคะแหม่รีบไล่ให้เข้ามาที่ไหนได้ พาสไทย ไม่มีคนยืนเลย มีตูคนเดียวเนี้ยนะ ไอ้ที่เห็นนะมันพาสต่างชาติ เข้ามาแล้วนี้ก้อออกไปไม่ได้แล้วเลยจัดการเข้าไปข้างในนะคะผ่านตม ไปด้วยดีคะไม่ได้มีปัญหาเรื่อง NOA2 หมดอายุเหมือนที่คนอื่นๆ โดนนะคะ ก้อถือว่าโชคดีไปคะ โล่งอกคะเพราะว่าผ่านไปด้วยดีก้อเลยโทรหาพี่รัตติอีก ประมาณว่ารายงานตัวนะว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้ว เปิ้ลก้อพี่เค้าไปว่าจะรออยู่ข้างในตรงร้าน Gucci อะขอบอกว่าวันนั้นเปิ้ลร้อนมากๆ เลยเดินหารถเข็นก้อไม่มีพยายามทำให้ตัวสบายไงแต่ไม่มีรถเดินไปหาเกือบลงเก็ตแล้ว ก้อเลยกลับมาที่จุดนัดพบกับพี่รัตตินะคะ เลยยื่นต่างแอร์ซะตัวแข็งเลยคะจากร้อนก้อเป็นเย็นไป ฮาๆๆ เซ่อจิงๆ เลยเรา ว่างมากเลยคะตอนรอพี่รัตติเลยยืนเม้าท์กับยามเรื่องสาวแขกขาวนะคะเห็นเค้าเดินมาแล้วของหล่นแล้วก้อมียามเค้ามากเต็มเลยก็ไม่ได้สนใจอะไรซักพักยามที่ยื่นเม้าท์ด้วยบอกว่าโดนจับเพราะชีไปขโมย แว่นตา Gucci กระเป๋า ชาแนล เริ่ดๆ คะชีชั่งกล้ามากๆ เลยขโมยของใน Duty fee คิดไงไม่รู้เม้าท์กันรปภ.เสร็จก้อเลยโทรหาพี่รัตติอีก แบบว่าหนาวแล้วต่างแอร์คะ เซ่อจิงๆ เลยเรา ได้ข่าวร้ายจากพี่รัตติคะว่าเราไม่ได้นั่งด้วยกันแต่ก้อคิดว่าจะไปเปลี่ยนตอนอยู่บนเครื่องเลยแล้วกัน ก้อเลยขอพี่รัตติไปรอที่เก็ท แต่เปิ้ลไปไม่ถึงเก็ทนะคะ คือไปหยุดอยู่ที่ร้านเครื่องสำอางคะ ไปนั่งให้เค้าแต่งหน้าเล่นประมาณว่าดันเสร่อมาไวเลยไม่มีไรทำ ซื้อแป้งเค้าอันเดียวเลยจัดการให้เค้าแต่งให้เราใหม่คะ แต่งเสร็จก้อเลยไปทำการเสร็จตั๋วขั้นตอนอะไรต่างๆ นะคะแต่ของเปิ้ลก่อนขึ้นเครื่องพนักงานดูวีซ่าแล้วถามว่าไปเมกาครั้งแรกใช่ไหม? เปิ้ลก้อบอกว่าคะเค้าก้อขอดูเอกสารจากสถานฑูต จิงๆ เค้าก้อดูว่าเรามีเอกสารแล้วเอกสารไม่ได้ฉีกขาดอะไร ตรวจเสร็จไปนั่งรอหน้าเก็ตแล้วหันหน้าไปทางลงคะว่าถ้าพี่รัตติมาจะได้เรียกไงเค้าก้อเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่องพี่รัตติยังไม่มาอะ ทำไงอะเปิ้ลก้อยังไม่ขึ้นคะขอรอพี่รัตติก่อน สักพักพี่รัตติเดินมาพร้อมเสื้อแขนยาว ชาแนล เบอร์ประหยัดคะ ก้อยกมือเรียกพี่รัตติ แล้วแอบแซวว่านึกว่าไม่มาซะแล้ว อิอิ จัดการขึ้นเครื่องกันไปคะ ก้อเดินไปที่นั่งโน้นเลยละหน้าห้องน้ำแต่ก่อนไปถึงหน้าห้องน้ำก้อผ่านที่นั่งพี่รัตติคะ เห็นผู้ชายหล่อๆ นั่งข้างพี่รัตติ กรี๊ดๆ คะหล่อคะ แต่เป็นที่นั่งพี่รัตติอะ ส่วนเปิ้ลหรอคะ ฮาฮา ไปนั่งก้อญี่ปุ่ง สองสาวแต่โชคที่ได้ที่นั่งตรงทางเดินจะได้ยืดเส้นได้บ้างคะ พี่เคทบนเครื่องหนาว พี่รสบอกขอผ้าห่มสองผืนได้ ด้วยความเชื่อพี่ๆ คะทำตามที่พี่ๆ บอกเลยสั่งการขอผ้าห่มสองผื่นพร้อมเสื้อแขนยาวของตัวเองอีก และแล้วมื้อแรกก้อมาถึงคะขอบอกว่าหิวมากๆ ดูในเมนูแล้วก็ทำการจองด้วยสายตาว่าจะเอาอะไร แต่ขอโทษคะดันไปนั่งซะหลั่งโน้นอะอาหารที่จองหมดเหลือแต่ปลาคะ แล้วเปิ้ลไม่ทานปลาคะเลยแหลไปคะว่าทานปลาไม่ได้ แพ้ อิอิอิ พี่สจ็วตก็ใจดีคะไปเอาสเต็กมาให้คะ ทำตามทำบอกพี่เคททุกอย่าง (พี่ๆ หนูทานหมดทุกจานที่ให้มาเพราะว่าหิว) พี่รัตติก้อแวะมาคุยด้วยเป็นพักๆ คะไม่กล้าเดินไปคุยกันพี่เค้าเพราะเกรงใจผู้ชายข้างๆ จะรำคาญเรา มื้อสองมาแล้วคะเป็นอาหารเช้าพี่สจ๊วตใจดีก้อเลยให้เปิ้ลเลือกก่อน เพราะพี่เค้ากลัวเปิ้ลจะกะเดะอีกว่าแพ้ กลัวต้องไปอาหารอีกที่มาให้ พี่เคทเปิ้ลทำตามที่พี่บอกแล้วคะ ทานทุกอย่างหมด (เหมือนตะกละเลยอะ) น้ำมาก้อดื่มตลอด เรื่องของเรื่องเปิ้ลคอแห้งตลอดคะแล้วก็หายใจมีความรู้สึกว่าแสบจมูกมาก คอก้อแห้งเลยทำตามที่พี่เคทบอกคะทานทุกรอบที่มีของมา แต่อยากนอนคะหลังมื้อแรกเลยไปขอยานอนหลับมา สรุปไม่ได้ผลคะตายังโตอยู่เลย แต่อยากหลับนะคะ พอหลังมื้อสองเท่านั้นแหละ หลับไปเป็นตาไม่ยอมเปิด ที่นั่งก้อไม่ได้สบายก้อเลยได้หลับบ้าง มื้อสามมาถึง กินหมดทุกอันตามเคยคะ พี่แอร์ใจดีก้อเดินมาถามว่านอนหลับไหม เพราะทานยาไปแล้วกลัวจะไปมืนตอนเครื่องแลนด์นะคะ ก้อบอกพี่เค้าไปว่าเราได้หลับแล้วตอนนี้ก้อโอเคแล้วคะ เครื่องลงเปิ้ลก้อไปทำการผ่านตม.ที่แอลเอคะ ลุงแกก้อประมาณว่าถามแล้วคงรอดึงข้อมูลของเปิ้ลอยู่ (หรือป่าวอะ) ไม่เห็นสเต็มให้ซะที ให้คนอื่นแซงเราไปก่อนอะแล้วก้อเปิดเอกสารเราดู แล้วก้อยิ้ม พร้อมกลับมาทำหน้าโหดเหมือนเดิม ลุงแกก้อตรวจเอกสารเราไปเรื่อยๆ เปิ้ลก้อมองพี่รัตติเสร็จแล้วแต่ของเปิ้ลยังไม่เสร็จ สักพักเค้าก้อให้เปิ้ลแสกนนิ้วถ่ายรูป แล้วก้อประทับตราให้ บอกเราว่าเสร็จแล้ว (ไม่เห็น welcome to USA) อยากได้อะ อิอิ ไปรอกระเป๋ากับพี่รัตติคะ สองคนพี่น้องช่วยกันลากมันลงมาเพราะว่าหนักมากๆ ของพี่รัตติหนักกว่าของเปิ้ลอีก (แอบแซว) ก้อรอต่อแถว แป๊บคนตรวจมาบอกให้พี่รัตติไปต่อแถวโน้นเลย ดอนเมือง แหม่ที่คนอื่นไม่ไล่ดันมาไล่พี่เรา กระเป๋าเปิ้ลไม่โดนตรวจคะ เค้าก้อให้ออกไปด้วยดีแต่ว่าไม่รอพี่รัตติอะบอกให้ไปรอโน้นเลยข้างโน้น กรรม ก้อเลยเดินมาหาทอมก่อน เห็นทอมเดินผอมมาแต่ไกล เลยก้อเจอทอมแล้วบอกให้ทอมรอพี่รัตติก่อน ก้อรอพี่รัตติสักพักพี่รัตติเดินมา แล้วสามีพี่รัตติก้อมีดอกไม้มาให้ อิจฉาอะ อยากได้บ้างอะ อิอิ แต่ขอบอกว่าเหม็นตัวเองมากเลย ก้อคุยกับพี่รัตติแล้วก้อคุณไมเคิลซักพักแล้วก้อแยกกันไป อีทอมพี่งบอกว่าเค้าเปลี่ยนไฟลท์ ให้กลับวันอาทิตย์ตอนหกโมงเช้า กรรม นี้ก้อ สี่ทุ่มที่แอลเอแล้วนะอยากอาบน้ำมากๆ เลย ก้อเลยไม่ได้เที่ยวแอลเอเลยคะ เซ็งอะ วัยรุ่นเซ็งมากๆ เลย ทอมบอกอีกว่าโรงแรมให้จ่ายสองคืน ทั้งที่นอนคืนเดียว เซ็งคูณสองคะ ตอบท้ายด้วยเค้าชาร์ตค่าตั๋วกลับบ้านอีก อ้าวกับมันซิ อยากจะฆ่าตัวตาย ก้อเลยบอกทอมว่าไปโรงแรมเถอะเหนื่อยแล้ว แท็กซี่กวนโอ๊ยสุดๆ จะไม่ยอมไปบอกว่าใกล้ เกินถ้าไปจะเก็บ สิบเจ็ดบาทห้าสิบ แล้วไล่ให้เราไปรถเมล์ทอมก้อเลยบอกว่าสิบเจ็ดก้อจะจ่ายขับไปเถอะนะ มันขับรถทุเรศมากเลยไม่ได้แคร์ผู้โดยสารเลยคะเหวี่ยงเปิ้ลกับทอมให้เป็นปลากระป๋องเลยอะ กรรมจิงๆ ถ้าไม่เหนื่อยจะไม่ไปกับมันเลย เสียดายตังค์แต่ทำไงได้เหนื่อยแล้วนี้ ไปถึงโรงแรม แล้วก้อเช็คอิน โชคเข้าข้างเราสองคนคะเค้าคิดแค่คืนเดียวเย้ เย้ เข้าห้องไปแล้วทอมบอกหิวข้าว (ตูทานแล้ว อิอิ) ก้อเลยจัดการให้ทานมาม่า ตราไวไว รสดั้งเดิมไปก่อนสองห่อให้ทานไปพลางเพราะไม่อยากไปข้างนอกคะ จากนั้นก้อตื่นตอนตี่สามครึ่งไปเช็คอินกลับชิคาโก้ แต่คนจีนที่เฝ้าเคาน์เตอร์โรงแรมเค้าจะไปส่งคะคิด สิบบาท ถูกว่าตั้งเยอะกว่าแท็กซี่ เลยเอาเลยคะเดียวสายคะ เช็คอินแต่ขอบอกว่าไม่ได้นั่งด้วยกันอีกแล้วอะ ฮือๆๆ เลยขอเปลี่ยนกับพี่คนข้างก้อใจดีเปลี่ยนให้คะ รอดไปนั่งไปถึงชิคาโก้ก้อไม่ได้นั่งด้วยกันอีก กรรมจิงๆ หมายถึงต้องต่อไปที่ Moline นะคะ ปลายทางที่บ้านแต่โชคดีที่ผ้าคุณยายมากับลูกสาวเราก้อเลยเปลี่ยนกันได้ ถึงบ้านประมาณ สี่โมงคะ เหนื่อยมากๆ สรุปเปิ้ลพูดมากไปป่าวคะ? ประสบการณ์ซะยาวเชียว