มักง่าย + งก x กันมันหาย = ความกังวลจนนาทีสุดท้าย

มักง่าย + งก x กันมันหาย = ความกังวลจนนาทีสุดท้าย

เวลาเข้าในบอร์ดก็จะบอกทุกคนว่าเตรียมพร้อมแหละ 80 เปอร์เซ็นต์จนโดนพี่อ้อยและหลายคนแซวหละว่าทำไมยัง 80 % อยู่หละ เออ....เออ....เออ... ก้อคือว่า คือว่า เป็นความมักง่ายของเปิ้ลบวกกับงกคูณด้วยกันมันหายนะคะ เป็นสมการซะแบบนี้ คะ มักง่าย + งก x กันมันหาย = ความกังวลจนาทีสุดท้าย ขอบอกว่าเหนื่อยใจมากๆๆ เลยกับสมการนี้ พูดๆ ไปก็เหมือนขายตัวเองอีกแหละ เอาไงดี (นั่งคิดก่อนว่าจะเล่าปะ) กลัวโดนสมน้ำหน้า L เอาเป็นว่าเล่าเพื่อระบายความเครียดหละกัน เรื่องมีอยู่ว่า เปิ้ลได้รับใบนัดสัมภาษณ์เมื่อวันที่ 3 มิ.ย. 51 คะหลังจากที่รอมาประมาณเกือบเดือน (ถ้านับตั้งแต่วันที่เค้ารับเอกสาร) ดีใจจนเกือบอารมณ์ไม่อยู่เลยพี่สาวโทรมาบอกว่าได้วันสัมภาษณ์แล้วนะเป็นวันที่ 26 มิ.ย. นี้ถ้าไม่นับเดือนตรงกะวันเกิดเป็นเลยวันพฤหัส ที่ 26 เอาเป็นว่าเราถือว่าเป็นวันดีของเราหละกัน ก็เลยโทรบอกข่าวดีกะทอมคะ ทอมกำลังขับไปทำงานคะ พูดแถบไม่เป็นภาษาคนเลยทอมได้ยินเท่านั้นแหละดีใจแบบช็อคเลยอะ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเร็วขนาดนี้ (ป้าเคเคยบอกว่าโชคอาจเป็นของเรา แล้วมันก็จิง) ดีใจกันซะกันจนทำไรไม่ถูกเลยนะเปิ้ลคิดเตลิดไปโน้นจองตั๋ว จัดตารางให้ทอมมาวันไหน 555 ก้อคนมันดีใจจนช็อคสมองเลยเออเร่อคะ หลังจากดีใจได้สองวันก้อนึกขึ้นได้ว่าอยากกลับบ้าน (ที่ตาก) นั่งซึมเป็นหมาหง่อยเลยคะก้ออยากกลับบ้านนี้คะ ขึ้นถึงบ้าน ถึงที่ๆ ย่าเคยนอน แล้วมีอาการใจหายคะเพราะว่าจะทิ้งแผ่นดินไทยคะ จากนั้นก้อให้ทอมส่งเอกสารไปให้พี่ชารีคะ พี่สาวที่น่ารัก เขาไปเที่ยวหาแฟนที่เมกาพี่เค้าก้อรอวีซ่าคู่หมั่นเหมือนกันหลังจากให้ทอมส่งเอกสารเสร็จก้อกลับมาคยุเรื่องวันเดินทางขออนุญาตทอมเดินทางช้า 1 เดือนเพราะว่ากลับบ้าน อยากเที่ยวให้หายคิดถึงก่อนทอมก็ใจดีนะ ให้เราอยู่ด้วย 1 อาทิตย์ผ่านไปเช็คเอกสารกับพี่ชารี ตาย!! แล้วเอกสารยังไม่ถึงมือพี่ชารีเลยเกิดอาการปรี๊ดแตก จัดการคนส่งซะว่าซักถามได้ความว่าส่งธรรมดาที่นี้ยิ่งโดนใหญ่เลยจัดการซะให้เข็ญแล้วให้ส่งใหม่คิดว่าเอกสารน่าจะหายนะ หลังจากส่งไปแล้วอันที่สองแม่ทอมเป็นคนจัดการให้เพราะว่าทอมไม่มีเวลา ก้อยังดีที่แม่จัดการให้ไว้ใจแม่เพราะว่าแม่จะละเอียดกว่า และแล้วก้อต้องมาเครียดจัดอีกรอบเพราะว่าใกล้ถึงวันที่พี่ชารีจะกลับเมืองไทยแล้วแต่เอกสารยังไม่ถึงมือนั่งเครียดแล้วเศร้าเพราะว่าทำไรไม่ได้แล้วนี้ วันเสาร์ก้อแล้ว อาทิตย์ก้อแล้วโทรไปหาพี่ชารีแล้วไม่มีคนรับ เลยฝากข้อความพี่ชารีก็ไม่โทรกลับคะทิ่คิดหนักเลยว่าจะทำไงดีเลยวางแผน 2 และ 3 อยู่ว่าถ้าถึงวันจันทร์แล้วพี่ชารีไม่ได้รับเอกสารให้ทอมส่งมาทาง Fedex ด่วนถึงตรงกับเปิ้ล แผน 3 ว่าถ้าส่งมาแล้วยังไม่ได้ให้ทอมบินแล้วเอาเอกสารมาให้ด้วยตัวเองซึ่งแผน 3 เนี้ยค่าใช้จ่ายบานแน่ๆๆ ขอบอกว่าต้องจ่ายดับเบิ้ลหมดเลย คิดแล้วเครียด วันจันทร์มาถึงเวลา 4 ทุ่มใกล้ 5 ทุ่ม พี่ชารีโทรมาบอกว่ายังไม่ได้เอกสารเลย แทบจะชักตายให้ได้ พี่ชารีเลยขอ Tracking number สำหรับการส่งเอกสารเพื่อเช็คว่าเอกสารอยู่ที่ไหน นอนไม่หลับแล้วคะดูนาฬิกาทอมพักกลางวันเลยจัดการโทรหาทอมด้วย กรรม!!!!! ปิดโทรศัพท์ทำไม!!!! ดันทะลึ่งนอนกลางวันซะวันนี้นี่นะ เลยฝากข้อความไว้พร้อมกับตั้งใจรอจนเลิกงานคือประมาณ 1.30 น.ที่เมืองไทย แต่สู้พิษความเหนื่อยไม่ได้เลยหลับไปประมาณ เกือบตี 1 แล้วด้วยความกังวลตื่นแต่ ตี 4 ครึ่งเผื่อโทรหาทอมอีกรอบว่าให้ใช้แผน 3 เลยไม่ไว้ใจในการส่งเอกสารใดๆๆ แล้วเพราะว่ามันทำให้เราเครียดๆๆ อยากบอกว่าเครียดมากเพราะเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว บอกให้ทอกลับไปบ้านไปออนไลน์เพราะว่ารออยู่ จากนั้นทอมก็ออนแล้วบอกว่ามีข่าวดี ว่าพี่ชารีได้เอกสารแล้ว (ล่องอกเลยคะความเครียดที่มีตลอดหายไป) แต่ทอมบอกเพิ่มเติมว่า พี่ชารีกะพี่มาร์คขับรถไปตามเอกสารให้อีกที่นึง ฟังแล้วซึ้งใจมากคะเพราะว่าไม่คิดว่าพี่ชารีกับพี่มาร์คจะใส่ใจเอกสารให้เราขนาดนี้จะมีซักกี่คนที่เค้าจะทำให้เราขนาดนี้ ธุระเค้าก็ไม่ใช่แต่เขาทำให้เราสองคน อยากบอกว่าขอบคุณพี่ชารีกับพี่มาร์คมากนะคะ ขอบคุณจิงๆ จากใจเราสองคนคะ ทอมบอกว่าเราเป็นหนี้พี่สองคนเค้านะ ใช่คะเราเป็นถ้าไม่ได้พี่สองคนนี้เราแย่คะจะเครียดกว่าเดิม เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะพี่ชารี เปิ้ลว่าพี่ชารีกำลังบินอยู่ที่ไหนซักแห่งของบนโลกนี้คะ แล้วเจอกันนะคะพี่วันเสาร์คะ kiss kiss