Pass interview

สัมภาษณ์ผ่านแล้วคะ เย้ เย้!!!!!!!

เอาแบบรวมๆ เล่มแล้วกันคะเพราะว่ามีเรื่องให้ตื่นเต้นจนนาทีสุดท้ายจริงๆ เริ่มที่เอกสารเลยนะทอมเค้าส่งตัวจริงหน้าแรกแล้วสำเนาหน้าสองตรงที่มีประทับตรา (กรรม) เลยวีนแตกไปหนึ่งยกแล้วทำการส่ง Fedex ด่วนคะสรุปได้รับเมื่อวันที่ 25 มิ.ย. สุดยอดเส้นตาแดงผ่าแปดจิงๆๆ มาเสียวอันที่ 2 กันดีกว่า ทะเบียนบ้านคะ เปิ้ลคิดว่าทะเบียนบ้านอยู่ที่พี่สาว (กทม) พอคืนวันที่ 24 ถามว่าเอาทะเบียนบ้านมา ได้คำตอบว่า หายไปไหนไม่รู้!!!! แหม่ขอด่ามันซะหน่อยเถอะ พึ่งมาบอกตูวันที่จะสัมภาษณ์เนี้ยนะ เครียดจัดเลยคะ นั่งคิดอยู่ตั้งนานว่าจะทำไงดีพี่สาวเลยบอกว่าลองโทรไปหาปู่ซิเผื่อส่งกลับไปแล้ว เลยตัดสินใจโทรไปหาตอนเที่ยงคืนเลยได้คำตอบว่าอยู่ที่ปู่คะ เฮ้อ!!! โล่งออกเลยบอกให้ญาตินั่งรถเอามาให้ด่วน ดูสิจะสัมภาษณ์แล้วยังมีมาให้ลุ้นตลอด สุดยอดเลย คืนวันที่ 25 ได้เอกสารครบทุกอย่างคะ เลยทำการจัดเอกสารตาม checklist ที่สถานฑูตส่งมาให้คะ เลยเข้านอนตั้งแต่สองทุ่มเพราะเหนื่อยมากๆ เลยหลับไวแต่ตื่นตอนสี่ทุ่ม (กรรม) ตื่นขึ้นมาพร้อมตื่นเต้นคะแล้วกระสับกระส่ายคะกว่าจะนอนได้ก้อปาไปเกือบตีหนึ่ง พอดีห้า ทอมก็โทรมาปลุก เลยจัดการอาบน้ำแต่งตัวกะว่าจะไปถึงสถานฑูตสักประมาณใกล้ๆ 7 โมงจะได้ไม่ต้องไปยืนรอนานแต่ไหนได้พี่เขยดันขับรถไปส่ง ถึงหน้าสถานฑูต 6.15 น คนยืนเต็มเลยคะก้อเลยไปเข้าแถวกับเค้าก่อนคะ แอบเนียนเด้วยามมาด่า สักประมาณ 6.30 น สาวเสื้อแดงของสาวๆๆ ทั้งหลายเดินมาเรียกหาวีซ่าคู่หมั้นกะวีซ่าถาวร ออกนอกแถวไปแล้วโชว์ใบนัดด้วยจากนั้นก้อบอกให้เดินเข้าประตูไป วันนี้มีคนมาสัมภาษณ์วีซ่าคู่หมั้นประมาณ 8-9 คน ก้อนั่งใกล้ๆ กันนั้นแหละคะ จากนั้นประมาณ 7 โมงเจ้าหน้าที่เรียกให้ส่งเอกสารที่ช่อง 4 ,5 เปิ้ลเป็นคนแรกของช่อง 4 เจ้าหน้าที่รับเอกสารถามว่าไม่เคยแต่งงานแล้วใช่ไม่,ไม่มีลูกนะ,เซ็นต์เอกสารต่อหน้าเค้า,แล้วคืนใบนัดกะใบฟ้าค่าธรรมเนียมให้บอกให้ไปนั่งรอเรียกชื่อ คะนั่งรอตั้งแต่ 7 โมง ถึง 9.30 ถึงคิวเปิ้ลๆ เป็นคนที่สาม คนแรกเป็นคู่คนแคระกะสาวฝรั่งมาเป็นครอบครัว คนที่สองมาที่หลังพวกเปิ้ลแล้วได้ก่อนพวกเปิ้ลคะ คนที่สองเสร็จสักพักแล้วก้อได้ยินเจ้าหน้าที่เรียก คะ คุณ นิภาโฟน ใจพี เชิญช่อง 6 ยังไม่ลุกคะไม่แน่ใจว่าใช่ตัวเองป่าวเค้าก้อเรียกอีกรอบ แนะหละใจพีนี้มันต้องฉันแน่ๆๆ
พอไปถึงเจ้าที่ผมน้อย ที่สาวท่านก่อนเจอนั้นและคะสงสัยจองช่องนี้คนเดียวเพราะเค้าตามที่ทุกคนเล่าให้ฟัง เค้าบอกให้เปิ้ลยกมือขวาแล้วปฏิญานว่าเอกสารและเรื่องที่พูดวันนี้เป็นจิงทุกประการ (ตามที่เปิ้ลเค้าใจนะ) เปิ้ลก้อตอบ YES I DO จากนั้นให้วางมือซ้ายที่เครื่องสแกน (มองหน้าเค้าคะ) เพราะฟังไม่รู้เรื่อง ฮาฮาฮา เค้าก้อย่ำอีกทีโอ้ว เค้าใจหละให้สแกนนี้ว เลยทำตามที่พูดเสร็จแล้วเริ่มสอบสวนกันเลยคะ เปิ้ลขอแปลเป็นไทยไปเลยนะคะไม่แน่ใจว่าจะใช้ศัพท์อังกฤษถูกปะ
เจ้าหน้าที่ คุณรู้จักคุณโทมัสได้อย่างไง
เปิ้ล ทางอินเตอร์เนต www.mate1.com
เจ้าหน้าที่ เจอเมื่อไหร่
เปิ้ล กุมภา 07
เจ้าหน้าที่ คุณแชท อีเมล คุยโทรฯ กันใช่ปะ
เปิ้ล คะ
เจ้าหน้าที่ คุณโทมัสมาเมืองไทยเมื่อไหร?
เปิ้ล 15 กันยา 07
เจ้าหน้าที่ กี่สัปดาห์ที่ทอมอยู่เมืองไทย
เปิ้ล สองสัปดาห์
เจ้าหน้าที่ แค่ครั้งเดียว?
เปิ้ล คะ
เจ้าหน้าที่ คุณทั้งสองเคยคุยเรื่องแต่งงานกันไหม?
เปิ้ล คะเราคุยเรื่องแต่งงานกัน แล้วทอมก้อขอแต่งงานที่เชียงใหม่ตอนที่เราไปเที่ยวกัน
เจ้าหน้าที่ เชียงใหม่?
เปิ้ล คะ
เจ้าหน้าที่ นี่เอกสารตัวจริงของคุณ
เปิ้ล (เห็นหยิบกระดาษใบเล็กมาเขียนๆๆ)
เจ้าหน้าที่ ให้มารับวีซ่าวันจันทร์ที่ 30 มิย บ่ายสามโมงนะคะ
เปิ้ล thank you so much
เจ้าหน้าที่ your welcome
เปิ้ล have a nice day
เจ้าหน้าที่ U too
จบคะ เย้เย้!!! ได้วีซ่าแล้วคะ ระหว่างที่รอก้อเห็นสาวๆ ที่มายื่นเม้าท์กันคะเม้าท์รอเจ้าหน้าที่เรียกนะคะ เพราะว่ารอนานกันเนอะเลยเม้าท์กันดีกว่า มี 3 สาวที่ทำวีซ่าโดยใช่ทนายไบรอันแล้วคนนึ่งไม่ได้ใบตำรวจทั้งที่พี่เค้าไปทำใบตำรวจตั้งแต่วันที่ 6 มิย โดยไม่ได้ระบุวันไปรับเอกสารคะ แล้วแฟนพี่เค้าก้อจะรอให้กลับแต่ดูแล้วสงสัยไม่ทันคะเพราะว่ายังไม่ได้ใบตำรวจ เอกสารที่เปิ้ลใช้ตาม checklist เลยคะ

มักง่าย + งก x กันมันหาย = ความกังวลจนนาทีสุดท้าย

มักง่าย + งก x กันมันหาย = ความกังวลจนนาทีสุดท้าย

เวลาเข้าในบอร์ดก็จะบอกทุกคนว่าเตรียมพร้อมแหละ 80 เปอร์เซ็นต์จนโดนพี่อ้อยและหลายคนแซวหละว่าทำไมยัง 80 % อยู่หละ เออ....เออ....เออ... ก้อคือว่า คือว่า เป็นความมักง่ายของเปิ้ลบวกกับงกคูณด้วยกันมันหายนะคะ เป็นสมการซะแบบนี้ คะ มักง่าย + งก x กันมันหาย = ความกังวลจนาทีสุดท้าย ขอบอกว่าเหนื่อยใจมากๆๆ เลยกับสมการนี้ พูดๆ ไปก็เหมือนขายตัวเองอีกแหละ เอาไงดี (นั่งคิดก่อนว่าจะเล่าปะ) กลัวโดนสมน้ำหน้า L เอาเป็นว่าเล่าเพื่อระบายความเครียดหละกัน เรื่องมีอยู่ว่า เปิ้ลได้รับใบนัดสัมภาษณ์เมื่อวันที่ 3 มิ.ย. 51 คะหลังจากที่รอมาประมาณเกือบเดือน (ถ้านับตั้งแต่วันที่เค้ารับเอกสาร) ดีใจจนเกือบอารมณ์ไม่อยู่เลยพี่สาวโทรมาบอกว่าได้วันสัมภาษณ์แล้วนะเป็นวันที่ 26 มิ.ย. นี้ถ้าไม่นับเดือนตรงกะวันเกิดเป็นเลยวันพฤหัส ที่ 26 เอาเป็นว่าเราถือว่าเป็นวันดีของเราหละกัน ก็เลยโทรบอกข่าวดีกะทอมคะ ทอมกำลังขับไปทำงานคะ พูดแถบไม่เป็นภาษาคนเลยทอมได้ยินเท่านั้นแหละดีใจแบบช็อคเลยอะ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเร็วขนาดนี้ (ป้าเคเคยบอกว่าโชคอาจเป็นของเรา แล้วมันก็จิง) ดีใจกันซะกันจนทำไรไม่ถูกเลยนะเปิ้ลคิดเตลิดไปโน้นจองตั๋ว จัดตารางให้ทอมมาวันไหน 555 ก้อคนมันดีใจจนช็อคสมองเลยเออเร่อคะ หลังจากดีใจได้สองวันก้อนึกขึ้นได้ว่าอยากกลับบ้าน (ที่ตาก) นั่งซึมเป็นหมาหง่อยเลยคะก้ออยากกลับบ้านนี้คะ ขึ้นถึงบ้าน ถึงที่ๆ ย่าเคยนอน แล้วมีอาการใจหายคะเพราะว่าจะทิ้งแผ่นดินไทยคะ จากนั้นก้อให้ทอมส่งเอกสารไปให้พี่ชารีคะ พี่สาวที่น่ารัก เขาไปเที่ยวหาแฟนที่เมกาพี่เค้าก้อรอวีซ่าคู่หมั่นเหมือนกันหลังจากให้ทอมส่งเอกสารเสร็จก้อกลับมาคยุเรื่องวันเดินทางขออนุญาตทอมเดินทางช้า 1 เดือนเพราะว่ากลับบ้าน อยากเที่ยวให้หายคิดถึงก่อนทอมก็ใจดีนะ ให้เราอยู่ด้วย 1 อาทิตย์ผ่านไปเช็คเอกสารกับพี่ชารี ตาย!! แล้วเอกสารยังไม่ถึงมือพี่ชารีเลยเกิดอาการปรี๊ดแตก จัดการคนส่งซะว่าซักถามได้ความว่าส่งธรรมดาที่นี้ยิ่งโดนใหญ่เลยจัดการซะให้เข็ญแล้วให้ส่งใหม่คิดว่าเอกสารน่าจะหายนะ หลังจากส่งไปแล้วอันที่สองแม่ทอมเป็นคนจัดการให้เพราะว่าทอมไม่มีเวลา ก้อยังดีที่แม่จัดการให้ไว้ใจแม่เพราะว่าแม่จะละเอียดกว่า และแล้วก้อต้องมาเครียดจัดอีกรอบเพราะว่าใกล้ถึงวันที่พี่ชารีจะกลับเมืองไทยแล้วแต่เอกสารยังไม่ถึงมือนั่งเครียดแล้วเศร้าเพราะว่าทำไรไม่ได้แล้วนี้ วันเสาร์ก้อแล้ว อาทิตย์ก้อแล้วโทรไปหาพี่ชารีแล้วไม่มีคนรับ เลยฝากข้อความพี่ชารีก็ไม่โทรกลับคะทิ่คิดหนักเลยว่าจะทำไงดีเลยวางแผน 2 และ 3 อยู่ว่าถ้าถึงวันจันทร์แล้วพี่ชารีไม่ได้รับเอกสารให้ทอมส่งมาทาง Fedex ด่วนถึงตรงกับเปิ้ล แผน 3 ว่าถ้าส่งมาแล้วยังไม่ได้ให้ทอมบินแล้วเอาเอกสารมาให้ด้วยตัวเองซึ่งแผน 3 เนี้ยค่าใช้จ่ายบานแน่ๆๆ ขอบอกว่าต้องจ่ายดับเบิ้ลหมดเลย คิดแล้วเครียด วันจันทร์มาถึงเวลา 4 ทุ่มใกล้ 5 ทุ่ม พี่ชารีโทรมาบอกว่ายังไม่ได้เอกสารเลย แทบจะชักตายให้ได้ พี่ชารีเลยขอ Tracking number สำหรับการส่งเอกสารเพื่อเช็คว่าเอกสารอยู่ที่ไหน นอนไม่หลับแล้วคะดูนาฬิกาทอมพักกลางวันเลยจัดการโทรหาทอมด้วย กรรม!!!!! ปิดโทรศัพท์ทำไม!!!! ดันทะลึ่งนอนกลางวันซะวันนี้นี่นะ เลยฝากข้อความไว้พร้อมกับตั้งใจรอจนเลิกงานคือประมาณ 1.30 น.ที่เมืองไทย แต่สู้พิษความเหนื่อยไม่ได้เลยหลับไปประมาณ เกือบตี 1 แล้วด้วยความกังวลตื่นแต่ ตี 4 ครึ่งเผื่อโทรหาทอมอีกรอบว่าให้ใช้แผน 3 เลยไม่ไว้ใจในการส่งเอกสารใดๆๆ แล้วเพราะว่ามันทำให้เราเครียดๆๆ อยากบอกว่าเครียดมากเพราะเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว บอกให้ทอกลับไปบ้านไปออนไลน์เพราะว่ารออยู่ จากนั้นทอมก็ออนแล้วบอกว่ามีข่าวดี ว่าพี่ชารีได้เอกสารแล้ว (ล่องอกเลยคะความเครียดที่มีตลอดหายไป) แต่ทอมบอกเพิ่มเติมว่า พี่ชารีกะพี่มาร์คขับรถไปตามเอกสารให้อีกที่นึง ฟังแล้วซึ้งใจมากคะเพราะว่าไม่คิดว่าพี่ชารีกับพี่มาร์คจะใส่ใจเอกสารให้เราขนาดนี้จะมีซักกี่คนที่เค้าจะทำให้เราขนาดนี้ ธุระเค้าก็ไม่ใช่แต่เขาทำให้เราสองคน อยากบอกว่าขอบคุณพี่ชารีกับพี่มาร์คมากนะคะ ขอบคุณจิงๆ จากใจเราสองคนคะ ทอมบอกว่าเราเป็นหนี้พี่สองคนเค้านะ ใช่คะเราเป็นถ้าไม่ได้พี่สองคนนี้เราแย่คะจะเครียดกว่าเดิม เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะพี่ชารี เปิ้ลว่าพี่ชารีกำลังบินอยู่ที่ไหนซักแห่งของบนโลกนี้คะ แล้วเจอกันนะคะพี่วันเสาร์คะ kiss kiss

เสาร์ที่ 31 ณ อุบล

มาว่ากันต่อคะ ดีนะว่าเราซื้อเสื้อคลุมมาไม่งั้นหนาวแน่บนรถอะ ตี 5 นิดๆๆ แหละรวมทั้งเข้าเขตอุบลคะขอบอกว่า สว่างแล้วคะ หลับต่อไม่ได้แล้วคะเพราะว่ามันสว่างแล้ว ความเคยชินคะ ถ้าสว่างก้อจะนอนยากนะ ความที่ไม่เคยไปก้อถามเด็กรถว่าอีกไกลไม่ มันตอบเป็นภาษาท้องถิ่นแบบไม่เต็มใจคะ บอกได้คำเด้วไม่ประทับใจคะ ก้อคนมันไม่เคยนี้วะ ถ้ากูรู้กูจะหุบปากมากว่านี้ ว่าแล้วก้อโมโหคะ ก้อมาถึงท่ารถของนครชัยแอร์ประมาณ เกือบ 6 โมงคะ แดดออกแล้วอะ ไวมากก็เจอพี่รสคะพี่แกมารอรับคะ คนนี้จะเป็นไกด์กิตติมศักดิ์คะ ดีจังเป็นอาไรที่อบอุ่นคะ ที่รู้ว่ามีคนมารับแล้วเค้ารอเรา ไม่ค่อยเจอกรณีแบบนี้คะนอกเสียจากว่าเป็นแฟนเก่าคะพี่จะมารอเค้า ญาติพี่น้อง หรอ ฝันไปเถอะเอาเป็นว่าไม่พูดถึง ก้อเลยถามพี่รสว่าทำไมสว่างไวจัง พี่รสบอกว่าที่แรกในประเทศไทยจ้า ก้อได้คำตอบมาคะ วันทัวร์ด้วยมอเตอร์ไซด์ แต่ขอไปอาบน้ำที่บ้านพี่รสก่อนนะคะแล้วขอรีเล็กซ์หน่อยนะคะนั่งรถมาปวดขาคะ เท้าบวมเป็นเต่าเลยแต่ก็ต้องขอบใจเจ้า ไนกี้ที่ไม่ทำให้ผิดหวังคะ อยากบอกว่าบ้านพี่รสเป็นบังกะโลคะ เปิ้ลว่าน่ารักดีคะ ส่วนตัวด้วยคะ ไปถึงบ้านกันก็อาบน้ำแล้วรีเล็กซ์ดื่มกาแฟ คะ แล้วก็ทานข้าว นอนพัก พี่รสก็แจ้งรายการทัวร์ให้ลูกทัวร์ทราบคะ 55 ของกินทั้งนั้นคะ เปิ้ลหละยิ้มคะ ตะกละคะ อิอิ ได้เวลาออกทัวร์แล้วคะ ที่แรกเลยพี่รสพาไปเติมพลังคะพี่ร้านอินโดจีนคะ เป็นอาหารเวียดนามคะ ตามรูปนี้เลยคะ ขอบอกว่าทานหมดคะ สองสีพี่น้องฟาดเรียบเป็นหน้ากองคะ จากร้านอินโดจีน ก้อไปต่อที่วัดคะ เป็นวัดที่โบสถ์แกะสลักด้วยไม้คะ ถ้าจำไม่ผิด (จะโดนว่าไหมเนี้ย) คือ ได้รับเชิญให้ไปเป็นนางแบบกิตติมศักดิ์ นะคะเลยขอเข้ากล้องอยากเด้วหละกันคะ ขอบอกว่าถ้ามีตังค์นี้อยากได้กล้องแบบของพี่รสเลยคะ คิดเป็นกล้องที่ทำให้รูปสวยคะ ชอบมากแต่แพงคะไม่มีตังค์ซื้อ ไปเป็นนางแบบที่วัดแล้วก็ไปเป็นนางแบบที่ สวนสาธารณะคะที่จะมีเทียนแห่พรรษายักษ์นะคะ จากนั้นก็ไปพิพิธภัณฑ์นะคะ ถ่ายรูปไม่ได้คะ นางแบบเลยได้แต่เดินคะไม่ได้เป็นแบบคะ อิอิ จากนั้นก้อไปวัดฝั่งตรงข้ามพิพิธภัณฑ์คะ ทำบุญคะอธิฐานว่าให้ได้วันสัมภาษณ์ไวไวๆ คะ อิอิ ช่วงนี้ก็จะอธิฐานแค่นี้แหละคะไม่ขออะไรมากคะ พระคงทำงานหนักคะ ต้องให้พลังจิตรอย่างแรงเพื่อที่จะให้สถาฑูตทำงานหนักคะ อิอิ จากนั้นก็ไปเป็นแบบที่อีกวัดนึ่งคะ ได้รูปสวยตามเคยเพราะกล้องคะ อิอิ จากนั้นก็กินตีมคะ แวะตลาดซื้อหอย กลับบ้านคะ ไปนอนตีพุงอยู่บ้านคะ รอเวลาดินเนอร์อีกคะ หลังจากดินเนอร์สองสีพี่น้องก็หลับเป็นตายคะ วันเสาร์หมดไปแหละ อยากจะขอบคุณพี่รสที่พาทัวร์คะได้ไกด์ส่วนตัวอธิบายตลอดทางคะ ดีจัง ขอบอกว่าประทับใจทัวร์พี่รสคะ ดึกแล้วขอนอนก่อนนะคะ วันอาทิตย์จะกลับโคราชแล้วเด้อคะ

ขึ้นรถไปอุบลคะ ครั้งแรก อิอิ

วันนี้วันศุกร์คะ มีนัดคะมีนัดทั้งเสาร์ – อาทิตย์เลยคะ ดีจังจะได้รีเลกซ์หลังจากเจอเรื่องไม่ดีกะตัวเองมา มันก็ไม่ได้แย่ซะขนาดนั้นแต่ก็ไม่อยากพูดถึงมัน เอาเป็นว่ามาดูการเดินทางอันแสนยาวนานแล้วก็ครั้งแรกของการไปต่างที่ต่างทางกันดีกว่า วันศุกร์ตอนเช้าเปิ้ลก็เตรียมตัวแต่เช้าเลยคะว่าจะเอาอะไรไปบ้าง เสี้อผ้านั้นของแน่อยู่แล้วจ้าต้องเอาไปแต่ว่าขอบอกหากางเกงใส่ยากมากๆ หลังจากอ้วนขึ้นเป็นกองเลยอะ กรรมจิงๆ กินอะไรก็อร่อยไปหมด สรุปอย่าว่าแต่ไซด์ L เลยคะ LX ก็ใส่ไม่ได้เห็นแบบนี้แล้วอยากฆ่าตัวตายคะ ต้องเอาเท่าที่ยังยัดตัวเราได้ก็แล้วกัน จากนั้นก็จัดการจัดกระเป๋าคะแล้วมาทำงาน ขอบอกว่ายังไม่ได้จองตั๋วรถเลย กะว่าไปตายเอาดาบหน้าคะ รถคันไหนฉันก็จะไปแล้ว นั่งรอเวลาให้มันเลิกงาน ได้ทำการน้ำเสื้อผ้ามาแปลงร่างด้วยคะเพราะฟังแล้วหนทางอีกไกลคะขอสะดวกไว้ก่อน ได้เจ้าไนกี้คู่ใจมาด้วย ใส่สบายคะไม่กัดเท้าเราด้วยดีจัง หลังเลิกงานแล้วจัดการเดินทางคะ นั่งรถเมล์ โคราช-ปากช่อง จากหน้าบริษัทไปขนส่งคะ พอไปถึงขนส่งก็รีบเดินไปที่นครชัยแอร์เลยคะ คิดในใจเผื่อเค้าจะมีรถเค้าเปิ้ลจะได้ขึ้นรถไปเลย ได้คำตอบว่า มีรถเที่ยว 23.55 น. คะนอกนั้นเต็มหมด!!!! ตอบท้ายด้วยเป็นปอ. 2 คะกรรมดูแล้วการเดินทางฉันจะไม่เรียบแล้วอะ และแล้วมันก็เป็นไปตามที่คิดคะ คนขายตั๋วนครชัยบอกว่าถ้าอยากไปไวก็ให้ไปที่ช่อง 7 เราก็เดินไปคะเด็กเรียกรถก็เดินมาถามว่าจะไปไหน เปิ้ลก็บอกว่าไปอุบลฯ มันก็เชียร์ให้ใช้รถมันใหญ่เลยอะแต่ขอบอกว่าเห็นสภาพรถแล้วกูไม่อยากไปด้วยเลยอะ ขึ้นรถ 6 โมงไปถึงอุบล ตี 1 ไกลอะทำไมใช้เวลานานมากๆ เลยอะคิดในใจเซ็งโคตรเลย ไอ้เด็กเชียร์รถก็เชียร์แล้วเล้าโลมเปิ้ลใหญ่เลยให้ไปกะมัน เปิ้ลมองหน้ามันแล้วคิดในใจ กูไม่ไปก็มึงหรอก ก็เลยเดินหนีไปที่นครชัยแอร์อีกไปถามอีกว่าจะหารถได้ที่ไหนอีกอะ เค้าก็บอกว่าลองเค้าไปข้างในตึกดูซิ ก็เดินไปดูคะคือในใจอยากไปแล้วอะไม่อยากรอนานนะคะ ก็เลยเข้าไปในตึกที่ช่องขายตัว เฮ่อ เฮอ ไม่อยากบอกเลยคะไม่มีใครนั่งที่ช่องขายตัวซะคน กรรมก็เลยเดินไปถามประชาสัมพันธ์นะคะ เค้าก็บอกว่าอีกรอบก็ ทุ่มครึ่ง เราก็หรอพอก่อนหน้านั้นก็เดินไปถามย้ายป้าหน้ากวนโอ้ย บอกว่าไม่มีอีกเที่ยวตอนทุ่มครึ่ง คิดไปคิดมาก็เลยตัดสินใจไปใช้บริการของ นครชัยเอร์ น่าจะเวอร์กว่าคะ ก็เลยไปซื้อตั๋ว ปอ.2 ออก 23.55 น. ซื้อตั๋วเสร็จแล้วก็เลยจัดการไปเดินรอที่ไหนซักแห่งที่ไม่ใช้ท่ารถ 5555 ก็เลยไปเดอะมอลล์คะ ตรงข้างเค้ามีร้านเสริมสวยคะ ความที่อยากให้ขนตางอนคะ ก็ไปนอนให้พวกดัดให้ซะใช้แล้ว 30 นาที ผลออกมาเป็นที่ไม่น่าพอใจคะ คนตางอนยุ่งอะ (กรรม) มันงอนจิงคะแต่ยุ่งไงไม่รู้อะ เลยรู้รสของการอยากดัดคะมันแก้ไม่ได้นอกเสียจากว่ามันจะหายไปเองคะ ตอนนี้ก้ออยู่กะไอ้ขนตางอนยุ่งคะ ว่าแล้วก็เจ็บใจคะทำไรไม่ได้คะ ฮือ ฮือ จบข่าวกับการไม่สวยนี้แหละคะ ไปกินข้าวดีกว่า ทานข้าวเสร็จก็ปาไปเกือบ 2 ทุ่มแหละคิดว่ารถไม่มีผ้าห่มให้เลยซื้อเสื้อคลุมไปหนึ่งด้วยคะ เผื่อไว้คะ จากนั้นก็นั่งสองแถงไปรอรถที่ขนส่งเหมือนเดิมคะ เพราะไม่รู้จักใครแล้วไปไหนไม่เป็นคะ ไปนั่งแง้วอยู่ที่ขนส่ง ตั้งแต่ 3 ทุ่มคะนั่งรอ 23.55 คะ นั่งไปเรื่อยๆ คะใกล้เวลารถจะมาแล้วก็เลยไปนั่งที่หน้านครชัยคะ เห็นคนยังนั่งอยู่เลยก็เลยถามพี่คนข้างๆ ว่าตั๋วกี่โมงคะ ประมาณว่าทำให้ตัวเองอุ่นใจคะ ได้คำตอบว่า 23.00 น.คะแต่ว่านี้มัน 23.30 แล้วอะรถยังไม่มาอีก พี่คนนั้นก็เลยปลอบใจว่าขนาดของพี่ยังช้าเลย ของน้องก้อคงโน้นเลยคะ ตี 1 กว่า เป็นกำลังใจที่ดีมากคะฟังแล้วโล่งมากๆๆ พี่คะ ก้อเลยควักโน๊ตบุ๊กมาแชทกะพี่รสไปพลางฆ่าเวลาคะ นั่งคุยสักพักพี่คนข้างๆ ก้อรถมาแล้วพี่แกก้อจากไป นั่งคุยกะดรีม แล้วก็พี่ชารีด้วย แชทให้หมดจะได้ไม่เบื่อ นั่งสักพักเห็นรถคันสวยๆ เข้าเที่ยบชานชาลา เก็บไม่ทันคะ เก็บของไม่ทันรถมาแล้วก็เลยอุ้มไปทั้งงั้นแหละคะ ได้นั่งรถแล้วนะคะ เด้วขอนอนก่อนแล้วจะมาเล่า real trip at ubon คะ หลับดีกว่า